I called it: Beautiful sadness. Het is een tijdje stil en zijn woorden blijven pijnlijk lang in de ruimte hangen. Al even mooi als zijn uitspraak zelf. We staan in een strak gebouw dat onderdeel is van de Hebrew University of Jerusalem. De stenen zijn licht en glad en het zonlicht valt precies goed het gebouw binnen. Het grootste deel van de muur waar we op uit kijken is raam. De overweldigende stille strakke kalmte steekt lelijk af tegen het uitzicht achter de hoge ramen: Een kapotte auto, een jongen op een paard, heel veel huizen, kaal en grauw. Stof waait op en kinderen rennen tussen het vuilnis door, omdat er nergens een park of speelplek is. Een wijk in Oost-Jerusalem. En daarachter die onvermijdelijke muur. Het voelt alsof ik naar een schilderij kijk in een modern museum. Een schilderij van een onbekend tafereel, dat niet bij deze tijd hoort. Een beeld dat we alleen nog in schilderijen zien, een boek, een film of een verhaal. We staan er ver genoeg van af, en hebben een perfect zicht. Overzicht. Dat is eigenlijk doorgaans iets prettigs, maar nu voelt het gek om zoveel overzicht te hebben. Misschien zijn de dingen toch beter te verdragen als je er middenin zit. Dan hoort het „erbij”. Het overzicht maakt dat het teveel wordt. Te hard, te vreemd. Teveel onmacht. En toch is het ook zo’n mooi plaatje, wat is het leven ongelofelijk tegenstrijdig.
Shall I show you my office? De man kijkt met zijn groene ogen – die precies dezelfde kleur zijn als de ruitjes op zijn overhemd en ik vraag me af of hij dat expres zo heeft uitgezocht – naar ons op. Hij doceert op de universiteit en is gespecialiseerd in oud-Arabische poëzie. Hij vertelt ons over zijn werk, zijn onderzoek, Jerusalem en over zijn geboortedorp. Hij vertelt ons dat mensen vaak niet denken dat er christelijke Arabieren bestaan, maar dat zijn vader toch echt christelijk was. En Palestijn, en Arabier. Dat deze paradoxale wereld niet zo in hokjes te plaatsten is als we zouden willen. In zijn kantoor spreken we iets af: Zaterdag organiseren we samen een Poëzie avond, in het Issaf Nashashibi Centre for Culture and Litterature. Ik zal zijn gedichten vertalen naar het Nederlands, via het Engels, en hij zal mijn gedichten (via het Engels) vertalen naar het Arabisch. Omdat het delen en uitwisselen van taal en cultuur eigenlijk altijd een goed idee is.
Leave A Reply