Ze staat in het midden van het plein op me te wachten. Haar armen losjes langs haar lijf, haar hoofd kaarsrecht. Ze straalt een serene rust uit, en tegelijkertijd heeft haar houding iets actiefs. Ontspannen actief. Alsof ze elk moment iets kan gaan doen, daar in het midden van het plein. Ze heeft niet in de gaten dat ik haar al in de gaten heb, dus kan ik haar ongestoord bekijken. Ze heeft een blauw jurkje aan, en haar haren in een nette Noorse staart gebonden. Geen opvallend uiterlijk, en toch valt ze op. Ze kijkt met grote ogen om zich heen. Langzaam, zonder overdreven te staren, neemt ze de tijd om haar ogen op de dingen te laten rusten. Ze straalt kracht uit. Maar heeft ook iets meisjesachtigs, en ik moet denken aan wat de Hongaar zei tijdens een van onze wijnavonden op de veranda: Children have the ability to look at anything they find interesting, for as long as they want. Untill their parents teach them that it’s impolite to stare. So after a while they will stop truly looking at the world. This is why we don’t see things anymore. Ik denk dat niemand haar ooit heeft geleerd dat ze niet mag kijken. Of ze heeft zich er nooit iets van aangetrokken. Gelukkig maar.
Deze danseres heet Maaike. Niet geheel toevallig: Ze is ongeveer even oud, en ongeveer rond dezelfde tijd naar precies dezelfde Maaike vernoemd als ik. We kennen elkaar niet – ze is Noorse – maar toch voelen we ons op een vreemde manier met elkaar verbonden. We drinken koffie en dan neemt ze me mee naar haar dansrepetitie. Onderweg vertelt ze over dansen, en hoe ze daarover denkt – mede dankzij haar opleiding. On my previous school they were teaching me how to be a perfect danser: how high can you put your leg up. But I don’t want to be a perfect danser, I want to express myself. Vol vuur vertelt ze me dat we eigenlijk anders naar lichamen zouden moeten kijken, en niet zomaar de stempel Mooi of Lelijk op een lichaam moeten plakken. Een lichaam ademt, beweegt, is onderdeel in de ruimte. Het reageert op zijn omgeving. They should teach children in primary schools that they can experiment with their body in this way. Get to know it, and dance with it.
Ze repeteren buiten aan het Fjord. Het is een experimenteel stuk, met veel vreemde formaties, een megafoon en blauwe rook. En terwijl ze danst begrijp ik meteen wat ze bedoelde. Ze is zich bewust van haar lichaam, hoe het beweegt, hoe het zich verhoud tot de ruimte, tot de andere dansers. Hoe haar lichaam reageert op de kostuums en geluid. Het gaat niet om mooi, of lelijk zijn, ze is onderdeel van het stuk. Ik kijk geboeid de hele repetitie af. Morgen mag ik weer mee.
Leave A Reply