Met het zout nog in de haren en minstens een kilo zand in onze schoenen vallen we het huis binnen. Ruim op tijd, er is nog niemand. Dan kan ik mooi nog even douchen voor het begint. De voorbereidingen voor het eten zijn al in volle gang: Er staat Sudanese muziek op, en het hele huis ruikt goddelijk. Het voelt als een speciale feestdag, maar blijkbaar doen ze dit elke week. Adam, zijn huisgenoot is al ruim twee uur aan het koken, iets met aubergine, linzen, knoflook, lam en pepers en, en, en…
We hebben een hele dag door Tel Aviv gewandeld, de stad waar hij nu ruim vier jaar woont. Door de dag heen heeft hij me verhalen verteld. Kleine puzzelstukjes uit een nog maar 22-jaar-lang-durend leven, dat toch veel langer lijkt dan dat van mij. En toch is dat niet direct aan hem af te zien: Hij heeft dezelfde jonge-honden-overmoed die ik van andere 22 jarige jongens ken.
No, never mind, I don’t wanna make you sad. Hij was midden in zijn verhaal gestopt en had me bezorgd aangekeken. Ik heb hem gezegd dat hij me alles mag vertellen, dat hij niets hoeft te vertellen. Dat hij niet bang hoeft te zijn om me verdrietig te maken. Dat het bovendien helemaal niet zo erg is, verdrietig zijn. Maar dat ik beloofde niet pathetisch te doen. Dat ik enkel zou luisteren. En terwijl ik hem geruststelde, en hij verder ging met zijn verhaal, realiseerde ik me dat ik steeds minder zeker wist of ik dat wel kon. Of ik het wel aankon: Steeds meer van zijn puzzelstukjes. Ik bedacht dat ik dat laf vond van mezelf: Hij heeft het allemaal meegemaakt, jij hoeft er alleen maar naar te luisteren. Ik wilde hem eigenlijk knuffelen, maar had beloofd normaal te reageren, dus luisterde ik alleen.
Uiteindelijk zijn we de zee in gedoken.To wash everything off. Daarna had hij me uitgenodigd om mee te doen aan hun wekelijkse Engelse les. And Sudanese dinner!
Inmiddels zitten we in de huiskamer, en bijna iedereen is binnen. Hij heeft de groep zelf bij elkaar gebracht, inclusief de lerares, om Engels te leren terwijl ze over belangrijke onderwerpen discussiëren. Black History Month en de selectiviteit van wat herinnerd wordt, Over Israel en Palestina, en over hun thuisland. Ik kijk gefascineerd toe hoe Raechel de les geeft: met veel daadkracht en passie. En dan is het tijd voor het eten. Grote pannen vol lekkere dingen – waarvan ik de naam vraag maar gelijk weer vergeet – komen op tafel. Iedereen valt hongerig aan. Eten helpt altijd.
Leave A Reply