Aan het eind van de straat ligt het park, steil tegen de heuvel aan. Het duurde even voor ik het gevonden had, omdat ik zonder telefoon – en dus ook zonder navigatie – van huis was gegaan. Het geluk van mijn kleine winst-moment dat ik het park helemaal op de gok gevonden heb, duurt helaas maar kort. Ik zie mezelf in vogelperspectief door een onbekend park in Oslo lopen, opzoek naar een mij-nog-onbekend meisje die op dat moment de verjaardag van haar mij-nog-onbekende broertje aan het vieren is met al zijn onbekende vrienden, en ik vraag mezelf af waarom ik dit iedere keer weer doe. Voordat ik van huis vertrok heb ik er gelukkig wel aan gedacht een foto op te zoeken, dus ik weet hoe ze er uit ziet (Helaas was het me ook gelijk al opgevallen dat alle Noorse meisjes een beetje op elkaar lijken). Op goed geluk loop ik richting wat ik denk dat het midden van het park zou moeten zijn. Ik ben nooit toegekomen aan het installeren van tinder, maar als dit is hoe een tinder-date voelt, weet ik zeker dat ik dat dus ook nooit zal doen. Bij het restaurant blijf ik staan en kijk om me heen. Normaal gezien was dit het moment geweest om even te bellen… Ik kijk rond opzoek naar een verjaardagsfeestje. Ondanks de miezer zitten er opvallend veel groepjes mensen met ballonnen in dit park. Ik loop ze rustig een voor een langs, en probeer een balans te vinden tussen lang genoeg kijken zodat ze zien dat ik iemand zoek, en niet te lang kijken anders denken ze dat ik ze stalk. Het werkt. Hi Hiiiiii! Onder een boom springt een meisje in een zwart jurkje met kort bruin haar omhoog. You are Maaike right?! Opgelucht ren ik naar haar toe. Ze gooit haar armen om me heen, drukt een biertje in mijn hand en trekt me op het kleed. In twee seconden ben ik al mijn ongemakkelijkheid vergeten.
Leave A Reply